Aloe vera

Aloe
Aloë vera

Andere benamingen
De wonderplant, lelie van de woestijn, de brandwondenplant, de natuurlijke genezer

Deze groene, tropische vetplant wordt al duizenden jaren voor medische doeleinden gebruikt. Aloe staat afgebeeld op de muren van de oude Egyptische tempels en wordt vanwege zijn medicinale eigenschappen besproken in het Egyptische Boek van Remedies uit de 16e eeuw. De naam Aloe is afgeleid van het Arabische alloeh en betekent ‘bittere, glanzende substantie’. De plant gedijt in een warm klimaat zoals in het Middellandse Zeegebied, het Caraïbisch gebied, delen van Afrika en Noord- en Zuid-Amerika. Aloe is slechts een van de 400 soorten aloëplanten.

Toepassing
Patiënten zijn waarschijnlijk het meest vertrouwd met aloë-gel tegen zonnebrandreacties, ontvelde plekken en een droge huid. Aloë-gel, afkomstig van de bladeren van de plant, is echter ook de meest gebruikelijke remedie tegen diabetes. Aloe is populair bij Latijns-Amerikaanse patiënten die het kennen als sábila.

Bij de behandeling van diabetes type 2 wordt aloe in de vorm van gemixte drankjes, tabletten of in andere vorm geconsumeerd. De actieve ingrediënten van de gel zijn onder andere polysachariden en glycoproteïnen. Aangenomen wordt dat deze ingrediënten het lichaam stimuleren om overtollige glucose vanuit het bloed naar de cellen en weefsels te transporteren. Sommige wetenschappers vermoeden dat de talrijke vezels die de gel bevat, op zich het lichaam al aanzetten tot een effectiever gebruik van glucose. Toch is het effect van aloe op de bloedglucose tot op heden nog niet bevestigd door grootschalig en nauwgezet langetermijnonderzoek.

Aloë latex is een andere vorm van aloe. Deze heeft een laxerend effect en kan als sap of in gedroogde vorm als tablet worden ingenomen. Aloë latex wordt niet bij de behandeling van diabetes gebruikt.

Dosering
Er zijn geen richtlijnen voor de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid, omdat hier eenvoudig nog geen onderzoek naar is gedaan.

Onderzoek
Drie kleinschalige onderzoeken hebben aangetoond dat aloe de hoeveelheid glucose in het bloed vermindert. Ook zou aloe zorgen voor de verlaging van het triglyceride-gehalte, maar niet van het totale cholesterolgehalte.

• Een onderzoek onder vijf diabetes type 2-patiënten die tweemaal daags een halve theelepel aloe-sap innamen, gaf te zien dat het glucosegehalte in hun bloed over het algemeen afnam. Het betrof echter een zeer beperkt onderzoek zonder controlegroep (d.w.z. zonder patiënten die géén aloe innamen).
• Een onderzoek onder veertig diabetes type 2-patiënten die zes weken achtereen tweemaal daags een theelepel aloe-gel of een placebo innamen (‘nep-gel’), toonde aan dat het nuchtere bloedglucosegehalte in de aloë-groep aanzienlijk was afgenomen. Ook de triglyceridespiegel werd verlaagd, maar niet het totale cholesterolgehalte.
• In een ander onderzoek onder veertig diabetes type 2-patiënten ontdekten de researchers dat zes weken achtereen tweemaal daags toevoeging van een theelepel aloë-gel aan het diabetesmedicijn glyburide (een sulfonylureumderivaat) het effect gaf dat de nuchtere bloedglucosewaarden aanzienlijk werden verlaagd. Ook de triglyceridespiegel daalde, maar dat gold niet voor het totale cholesterolgehalte.

Bijwerkingen en wisselwerking met geneesmiddelen
Theoretisch kent aloe veel ongunstige effecten. Patiënten met een lage bloedglucosespiegel zouden voorzichtig moeten zijn met de inname van aloe naast antidiabetica als insuline, sulfonylureum, en andere.

Bovendien moeten patiënten ook attent zijn op de mogelijkheid dat een aloëproduct onopzettelijk vermengd is met andere delen van de plant, mét laxerend effect. Zo werd ooit een ingrediënt dat in aloe werd aangetroffen – anthraquinone – opgenomen in laxeermiddelen die zonder recept verkrijgbaar waren. De Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) was bezorgd over vochtverlies en de afname van elektrolyten en verzocht de fabrikanten nader onderzoek te doen naar de veiligheid. Vanwege de extreem hoge kosten van deze testen kozen de fabrikanten ervoor om ze niet uit te voeren; sindsdien is aloë niet langer toegestaan in laxeermiddelen die zonder recept verkrijgbaar zijn.

Er wordt beweerd dat na inname van hoge doses aloë, lever- en nieraandoeningen kunnen ontstaan. Aloë zou niet mogen worden ingenomen door zwangere vrouwen of moeders die borstvoeding geven. Gebruik tijdens de zwangerschap zou een miskraam tot gevolg kunnen hebben en de baby zou via de moedermelk bepaalde giftige stoffen binnenkrijgen.

Ook bestaat de mogelijkheid van aanhoudend bloeden wanneer tijdens een operatie aloë met het anestheticum sevofluraan wordt gebruikt. Om die reden moet twee weken voor een operatie het gebruik van aloë worden gestaakt. Ook mag aloë niet worden gebruikt in combinatie met medicijnen die kalium aan het lichaam onttrekken, zoals bepaalde diuretica (urinedrijvende middelen), en niet met hartmedicijnen als digoxine, omdat een laag kaliumgehalte hoge concentraties digoxine tot gevolg kan hebben.

Uit: Guide to Herbs & Nutritional Supplements – Laura Shane-McWhorter – The American Diabetes Association