Op m’n 30ste was ik bijna burn-out.
Ik was eigenaar van 3 bedrijven en ik had alles wat ik wilde. Een prachtig gezin, een mooi huis, een Porsche en twee #1 bestseller boeken op m’n naam.
Maar ik had ook een leven opgebouwd vanuit wie ik dacht te moeten zijn.
Ik had 10 jaar lang geleefd vanuit “ik moet succesvol zijn”. Om me goed genoeg te voelen over mezelf. Om dat wat ik niet in mezelf kon voelen, van buitenaf op te vullen. In mijn geval door aan anderen laten zien hoe succesvol ik was. En toen het een tijd niet zo goed ging met mijn bedrijven, had ik het emotioneel zwaar. Heel zwaar.
M’n hele leven had ik onbewust opgebouwd vanuit het beeld dat ik wilde dat anderen van me zouden hebben. Ik zat gevangen in het persoon dat ik dacht te moeten zijn, maar die ik niet was. En op de vraag wie ik eigenlijk wel echt was, kon ik geen antwoord geven.
Ik zat gevangen in het persoon dat ik dacht te moeten zijn, maar die ik niet was. En op de vraag wie ik eigenlijk wel echt was, kon ik geen antwoord geven.
Ik voelde me leeg van binnen. Onrustig. Gespannen. Niet mezelf.
- “Wie ben ik?”
- “Wat wil ik?”
- “Ben ik wel goed genoeg?”
Het waren vragen waar ik mee rond liep. Maar dat durfde ik absoluut niet aan de buitenwereld te laten zien. Zelfs niet aan m’n naaste omgeving.
“Gewoon kop op, en doorgaan”, was mijn motto.
Wat ik daarmee eigenlijk echt deed, was verdringen wat gaande was in mezelf. En daardoor kwam ik niet verder vooruit.
Wat ik eigenlijk echt deed, was verdringen wat gaande was in mezelf. En daardoor kwam ik niet verder vooruit.
Ik zat vast.
Wilde meer succes. Een groter bedrijf. Meer mensen helpen met hun gezondheid. Meer geld verdienen. Ik wist dat er veel meer in me zat. Maar in de realiteit focusde ik alleen maar op “meer en meer” zodat ik niet van binnen hoefde te gaan voelen wat er echt speelde. Het was een effectieve afleiding.
Want wat ik niet durfde, was “naar binnen gaan”.
Wat ik niet durfde, was aangaan wat ik van binnen voelde. Aangaan wat ik verdrong, wat ik niet durfde te erkennen aan mezelf. Dat wat ik niet durfde te zien en niet de ruimte durfde te geven.
Totdat ik letterlijk op een dag niet anders kon dan gaan voelen.
Ik besloot eerlijk te worden.
“Be a man. Get real”, dacht ik.
(Als vrouw mag je jezelf toestemming geven om je pure, vrouwelijke energie weer te laten stromen).
Ik dacht: “Stop met die bullshit”.
“Ga het aan”.
“Leef je waarheid”.
“Bewandel je pad”.
Er zijn in de geschiedenis van de mensen nog nooit grote successen geboekt zonder aan te gaan wat zwaar was. Het is wat ons bevrijdt. Wat ons helpt te verbinden met het diepste van ons hart en ziel.
Simpelweg omdat dat de mooiste plek is om vanuit te leven. Je hart en je ziel.
Je hart en je ziel zijn de mooiste plek om vanuit te leven. Dat is waarom we “naar binnen gaan”, en aangaan wat zwaar is.
En dat kan jij ook. Ik weet dat jij dat kunt. Je hebt de kracht in je. Die liefde in je. Dat kind in je dat straalt. Je hebt die boeddha in je die diep van binnen wijs is en weet. Je hebt die krijger in je die doorvecht. En die God of Godin in je die eerlijk is, kwetsbaar durft te zijn. Die zichzelf durft te laten zien. En durft te stralen.
Je hebt dat in je.
Adem maar eens diep in en uit. Sluit je ogen.
Verbind met dat deel in je.
Haal maar eens een paar keer diep adem en voel. Voel.
Observeer. Zoek niet naar iets te voelen. Probeer niets te creëren. Maar observeer. Voel de subtiliteit van energie. Adem diep in je buik, via je hart. Adem in je hart. Observeer.
Is dat geen zachte plek om in te zijn? Om te “zijn”?
Dit is een kleine oefening in verbinden, oftewel: naar binnen gaan.
Naar binnen gaan is een pad dat we bewandelen.
Een pad van heling, van groei. Van dat wat ons niet langer dient laten gaan. Eerlijk worden over wat echt is. Onze waarheid leven. En vanuit daar ons leven creëren.
Ons mooiste leven. Onze volle potentie. Onze grootsheid. Waarvoor we hier zijn.
Dit is het pad wat we bewandelen. En wanneer het voelt als jouw tijd, bewandel dan vanaf dit moment jouw pad ook. Ik laat je zien hoe.
– Jesse van der Velde